Życie w obrazach. Malarstwo Wiery Puch
„Życie w obrazach”. Malarstwo Wiery Puch
(23 grudnia 2011 – 11 marca 2012r.)
Wiera Puch urodziła się 29 listopada 1908 roku w Huszlewie w ówczesnym powiecie konstantynowskim. Wychowywała się w nadbużańskiej wsi Buczyce Stare. W 1925 roku ukończyła w Janowie Podlaskim siedmioklasową Publiczną Szkołę Powszechną z wynikiem bardzo dobrym. Już wtedy wykazywała zainteresowania i zdolności plastyczne. Po ukończeniu szkoły sytuacja materialna nie pozwoliła jej na dalsza naukę, kontynuowała jednak lekcje rysunku u swojej szkolnej nauczycielki pani Krasińskiej. To dzięki jej kontaktom znalazła pracę w Warszawie u znanego profesora psychiatrii Radwana Pragłowskiego. W domu tym poznaje wielu ówczesnych malarzy warszawskich, m. in. Tadeusza Pruszkowskiego, profesora Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie (dzisiejsza Akademia Sztuk Pięknych). Zaproponował jej, żeby przychodziła na zajęcia ze studentami, jako wolny słuchacz. Zarobione u profesora pieniądze częściowo przesyła do domu dla matki i siostry, część wydaje na materiały malarskie i zyskuje to, co najcenniejsze: możliwość darmowej nauki malarstwa pod okiem profesorów Sztuk Pięknych.
Ten okres życia widoczny jest w jej twórczości. To nie tylko potrzeba malowania, ale również zainteresowanie historią sztuki widoczne jest w jej malarstwie: wyraźne są wpływy Chełmońskiego, którego uwielbiała, kopiowanie malarstwa europejskiego (np. Matka Boska z Dzieciątkiem prezentowana na wystawie to kopia obrazu Rafaela Santiego Madonna Della Seggiola, Madonna na krześle), martwe natury, tak chętnie utrwalane przez malarzy, ale również ćwiczone na zajęciach z malarstwa, to w końcu widoki Warszawy.
W 1932 roku wychodzi za mąż, mąż obiecuje jej, że nie będzie się sprzeciwiał jej pasjom malarskim. Nadal tworzy portrety, pejzaże, architekturę. W 1939 roku jej mąż ginie podczas pierwszych dni wojny, a ona z córeczką zostaje bez środków do życia. Wraca w rodzinne strony, przez wiele lat mieszka w Janowie Podlaskim w budynku stacji kolejki wąskotorowej. Pracuje, ale nadal maluje, coraz częściej sprzedaje namalowane obrazy, również za granicę. W latach siedemdziesiątych przeprowadza się do Białej Podlaskiej.
Jej twórczość to nie tylko kopiowanie znanych motywów, czy obrazów. Tworzy z natury zaobserwowany bieg życia: pracę ludzi, zmieniające się pory roku, przekształcający się krajobraz, miejsca, które ukochała. Tworzy z wyobraźni: przeżyte chwile, miejsca, które pamięta. Jej obrazy, podobnie jak jej wiersz pełne są nostalgii za tym, co odchodzi, przemija. Próbuje utrwalać wspomnienia, obrazy, które pamięta z dzieciństwa i młodości, a które coraz szybciej się zmieniając, odchodzą w zapomnienie. Chętnie jeździ nad Bug w swoje rodzinne strony, z którymi czuje się silnie związana i za którymi tęskni w swoim bialskim mieszkaniu. Zmarła w maju 1983 roku.
Przedstawione na wystawie obrazy pochodzą ze zbiorów Muzeum Południowego Podlasia, duża część z nich stanowi depozyt przekazany do muzeum w 2009 roku i prezentowana jest w muzeum po raz pierwszy.
