„W obronie piękna”

26.11.2011  |  

„W obronie piękna”

„W obronie piękna”.

Wystawa jubileuszowa malarstwa Stanisława Mazusia.

(27 listopada 2011 – 29 stycznia 2012)
Wystawa jubileuszowa malarstwa Stanisława Mazusia” będzie czynna do 26 stycznia 2012. Za skrócenie czasu trwania wystawy serdecznie przepraszamy!

„Cierpienie”, 1986, olej na płótnie, 89 x 116 cm

Stanisław Mazuś

Urodził się 7 listopada 1940 r. w Lublinie. Ukończył Liceum Sztuk Plastycznych w Zamościu. W 1961 r. rozpoczął studia na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. Podczas studiów dodatkowo specjalizował się w zakresie problemów malarstwa ściennego w architekturze u prof. Stefana Gierowskiego oraz grafiki artystycznej w technikach metalowych u prof. Andrzeja Rudzińskiego.

Dyplom uzyskał w 1967 r. w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. Był stypendystą Ministerstwa Kultury i Sztuki. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in.: I nagrodę na wystawie malarstwa studentów Warszawy, w 1967 r. nagrodę Ministra Kultury i Sztuki w konkursie absolwentów szkół artystycznych, I nagrodę w konkursie graficznym Zarządu Okręgu ZPAP Katowice „Człowiek a świat współczesny”, w 1986 Nagrodę Wojewódzką w Katowicach za wybitny dorobek twórczy w dziedzinie malarstwa. Uczestniczył w tak wielu plenerach, że sam nazywa siebie „plenerowym pielgrzymem”. Przez kilka lat był komisarzem międzynarodowych plenerów „Impresje Mikołowskie”. Współorganizował cykl plenerów „Impresje Świętokrzyskie” w Celinach (gmina Raków). Zainicjował wraz z Bożeną i Janem Kukuczkami cykl imprez plenerowych „Beskidzkie Integracje Sztuki” w trójwsi Istebna-Jaworzynka-Koniaków.

W latach 1990 – 2003 pełnił obowiązki plastyka miejskiego w Mikołowie, w 2002 r. otrzymał tytuł Mikołowianina Roku 2002. W latach 1992-2004 prowadził w Tychach (gdzie mieszka od 1967 r.) galerię autorską „Pittoria”.

Odznacza się niezwykłą pracowitością, uważa, że „dzień bez malowania jest dniem straconym…”. Namalował ok. 6 tysięcy obrazów. Swoje prace prezentował na kilkudziesięciu wystawach krajowych i kilkunastu zagranicznych. Prace artysty znajdują się w zborach instytucji państwowych, muzealnych, m.in. w Galerii Uffizi we Florencji, w prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą.

„Jego zainteresowania malarskie skupiają się na pejzażach, wnętrzach, martwych naturach, portretach i autoportretach. Największym mistrzem jest dla niego natura, do której ma stosunek uczuciowy, wręcz panteistyczny. Obcując sam na sam z przyrodą, wybiera jej szczególnie urokliwe fragmenty i poświęca całą uwagę krajobrazowi – bez postaci, bez sztafażu. Maluje szybko, wrażeniowo, jak impresjoniści, pospiesznie żeby uchwycić w krajobrazie właściwy moment i nie uronić tego, co w przyrodzie jest tylko krótką chwilą i przemija wraz ze zmianą pory dnia i oświetlenia. Skala barw Mazusia obejmuje kolory pastelowe, rozbielone, złamane zielenie, błękity, brązy i tak charakterystyczne dla artysty subtelne róże i srebrzyste szarości (…). Pejzaże Mazusia są nastrojowe, nostalgiczne, pełne ciszy i spokoju, pokazują motywy najprostsze – fragment lasu, samotne drzewo, staw, morze, pola, wykopki, żniwa – typowe polskie krajobrazy zasnute lekką mgiełką subtelnego sfumato. Są kontynuacją najlepszych tradycji polskiego malarstwa krajobrazowego.”

Izabela Kania

Stanisław Mazuś o swoim malowaniu pisze:

„To, co robię, jest odbiciem mojej osobowości, nastrojów zainteresowań i przeżyć. Odrzucam wszelkie >>izmy<<. Nie podniecają mnie nowoczesne hasła w sztuce i teorie. Pozwalam sobie na luksus nie ulegania manifestacjom różnych ugrupowań współczesnych, lecz z wrodzoną przekorą tworzę dalej swój wewnętrzny autoportret uczuć, myśli, przeżyć, radości, smutku i cierpienia, które zawarte są w interpretacjach natury. Natury jak najprostszej, niezauważalnej, a która jest głównym źródłem mego natchnienia, największym mistrzem.”

Cytaty pochodzą z katalogu wystawy „Stanisław Mazuś. Malarstwo” w Muzeum Śląskim, Katowice 1997

Komisarz wystawy: Violetta Jarząbkowska